Voor ik het wist, was het weer raak

De kater viel me altijd slecht in de ochtend, maar door druk bezig te zijn met mijn werk verbloemde ik dit gevoel. Maar dan, na het werk, moest ik me op een of ander manier ontladen. Het begon met wat glazen port tijdens het koken. Met dit roesje, rees mijn zucht naar cocaïne naar een dikke tien. Voor ik het wist was het weer raak.

De maat was vol

Ik had al meerdere malen geprobeerd zelf te stoppen. Jaren voor mijn cocaïne gebruik was ik verslaafd aan amfetamine. Het was me op eigen kracht gelukt om hiermee te stoppen, verving het uiteindelijk door cocaïne. Eerst af en toe, daarna werd wekelijks weer dagelijks. Ik leefde van dag tot dag en had geen visie voor de toekomst, en hoe kon ik dat ook hebben? Al mijn geld ging op aan de drugs en door de drank was ik de helft van mijn dagen kwijt.

Op zoek naar hulp

Ik kon het dus niet alleen, mijn verslaving was mij de baas en ik zag er zelf geen uitweg in. Ik reikte uit naar mijn familie, die enorm waren geschrokken van de ernst van mijn situatie. Maar puur alleen al door hulp te vragen, viel er een last van mijn schouders. Eenmaal bij de huisarts adviseerde hij verslavingszorg. Ik had daar negatieve gedachten over, van die inrichtingen waar je opgesloten zit en waar ze geen enkel idee hebben van wat er nou echt met je speelt. Maar ik was klaar met mijn eigen koppigheid, dit had me tot nu toe nergens gebracht. Dus luisterde ik naar het advies van mijn lieve zus die zelf ook in de GGZ werkt, en verdiepte me in de behandelingen bij Vincent Van Gogh.

Gekozen voor groepsbehandeling

Drie dagen na mijn bezoek aan de huisarts had ik de keuze gemaakt om mijn behandeling bij Vincent van Gogh te volgen. Binnen een week kon ik al terecht voor een intake. Ik was enorm zenuwachtig, echter dit gesprek ervaarde ik als zeer aangenaam. In het informatiepakket kon ik thuis de verschillende behandelmogelijkheden nalezen; 1-op-1 of een groepsbehandeling.
Ik heb uiteindelijk voor de 2-daagse groepsbehandeling gekozen. Ook al leek me het idee om in een groepje te spreken op het begin eng, maar ik zag het als een goede oefening om uit mijn comfort zone te komen. De eerste dag kreeg ik een warm welkom door het groepje en de behandelaren. Ik voelde gelijk de magie van de veilige ruimte die daar gecreëerd werd. Het duurde voor mij niet lang om me kwetsbaar open te stellen, omdat ik honderd procent zeker wist dat er niet geoordeeld werd.

Hechte vriendschap

Feedback kreeg ik zeker, maar het was opbouwend. Ik keek er iedere week naar uit om te gaan. De inhoud was prikkelend, en het belangrijkste van alles, ik was en bleef nuchter. Iedere week waren er nieuwe uitdagingen in mijn leven, en ik kreeg steeds de juiste handvatten om deze te tackelen. Als groep kregen we een hechte vriendschap, ook nu nog.
Inmiddels houden de drugs mij niet meer in bedwang. Ik kijk verder vooruit, heb een visie voor de toekomst. Tijdens mijn behandeling ben ik diep gegaan en heb mijn uiterste best gedaan om mezelf te veranderen. Ik ben de behandelaren enorm dankbaar, net zoals mijn familie voor de steun. Maar… ik ben de groep het meeste dankbaar. Begrijp me niet verkeerd, je moet het allemaal zelf DOEN en WILLEN; maar enorm veel van mijn kracht heb ik ontdekt mede dankzij mijn groepsgenoten.